| | | | | | |
| |
خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت |
|
تشنه است کاندر آب‌خور آتشین گریخت |
|
| |
نالم چو ز آب آتش و جوشم چو ز آتش آب |
|
تا دل در آب و آتش آن نازنین گریخت |
|
| |
آدم فریب گندم‌گون عارضی بدید |
|
شد در بهشت عارض آن حور عین گریخت |
|
| |
تا دل به کفر دعوت زلفش قبول کرد |
|
کفرش خوش آمد از من مسکین به کین گریخت |
|
| |
بیرون گریخت از ره چشمم میان اشک |
|
الا به پای آب نشاید چنین گریخت |
|
| |
آن لاشه جست ز آخور سنگین هندوان |
|
در مرغزار سنبل آهوی چین گریخت |
|
| |
در کوی عشق دیوی و دیوانگی است عقل |
|
بس عقل کو ز عشق ملامت گزین گریخت |
|
| |
از زعفران روی من و مشک زلف دوست |
|
تعویذ کرده‌ام ز من آن دیو ازین گریخت |
|
| |
خاقانیا حدیث فلک در زمین به است |
|
کامسال طالعت ز فلک در زمین گریخت |
|
