خاقانی (غزلیات)/خاکم که مرا منی نیابی
ظاهر
خاکم که مرا منی نیابی | بادم که مرا تنی نیابی | |||||
هیچم به عیار تو دو جو کم | گر بر محکم زنی نیابی | |||||
دشمن کامم ز دوستداریت | وز من دم دشمنی نیابی | |||||
چون من تو شدم تو زی مغان شو | کنجا توئی و منی نیابی | |||||
چون سایه مرا به تیرگی جوی | کاندر ره روشنی نیابی | |||||
گفتی که چه نامی از دلت پرس | کز من صفت منی نیابی | |||||
نقش الحجر دل تو نامم | جز عاشق گلخنی نیابی | |||||
بار دل من توئی که جز گل | بار گل خوردنی نیابی | |||||
در سینهی آتشین طلب دل | کاندر بر سوسنی نیابی | |||||
دل تافته شد مجوی ازو صبر | کز آتش آهنی نیابی | |||||
پیروزهی چرخ را از آهم | جز رنگ خماهنی نیابی | |||||
خاقانی را چنان مکن گم | کانگه که طلب کنی نیابی |