| | | | | | |
| |
تا چند ستم رسیده باشم |
|
چون سایه ز خود رمیده باشم |
|
| |
لب بسته گلو گرفته چون نای |
|
نالان و ستم رسیده باشم |
|
| |
انصاف بده چرا ننالم |
|
کانصاف ز کس ندیده باشم |
|
| |
چند از سگ ابلق شب و روز |
|
افتاده‌ی سگ گزیده باشم |
|
| |
چند از پی آب‌دست هر خس |
|
چون بلبله قد خمیده باشم |
|
| |
تا کی چو ترازو از زبانی |
|
در گردن زه کشیده باشم |
|
| |
طیار شوم زبان ببرم |
|
تا راست روی گزیده باشم |
|
| |
چون صبح و محک به راست گویی |
|
گویای زبان بریده باشم |
|
| |
گوئی که ز غم مجوش و مخروش |
|
این پند بسی شنیده باشم |
|
| |
درجوش و خروش ابر و بحرم |
|
نتوانم کرمیده باشم |
|
| |
خاقانی دلفکارم آری |
|
اندیک نه شوخ‌دیده باشم |
|
