اثری ازین نام نیست، در یکی دو جا نامی از کتاب (فضایل سیستان) و (اخبار سیستان) که تألیف دیگرانست میبرد و گاهی هم اشاره بکلمهٔ (تاریخ) مینماید - ولی یقین نداریم که نام آن (سیستان‌نامه) با (اخبار سیستان) یا (تاریخ سیستان) یا چیز دیگری بوده و ما از طبع نخستین پیروی کرده و نام آنرا (تاریخ سیستان) نهادیم، چه بهمین نام نیز مشهور بود.
نسخهٔ تاریخ سیستان کتابی است خشتی با کاغذ خان بالغ زرد بخط نسخ بسیار پخته با عناوین قرمز و هر صفحه ۱۷ سطر و هر سطر بین ۱۴–۱۵ کلمه و بسیار کم‌نقطه با رسم‌الخطی که بعد بدان اشاره خواهد شد.
این نسخه قبل از سنه ۸۶۴ از روی نسخهٔ قدیمتری نوشته شده[۱] و بعید نیست که نسخهٔ منقول عنها همان نسخهٔ اصل مؤلف بوده باشد، چه علائمیکه از رسم‌الخط قدیم درین نسخهٔ موجود باقیست گواهی می‌دهد که از روی نسخهٔ کهنه و قدیمی استنساخ شده و چون تاریخ سیستان در سنهٔ ۷۲۵ بپایان میرسد، دور نیست که این نسخه هم چندی پس از آن از روی نسخهٔ اصل رونویس شده باشد.
از بعضی قسمتهای کتاب پیداست که مؤلفِ آن کتاب خود را ساخته و پرداخته نکرده و مثل آنستکه خواسته باشد بعد از فراهم آوردن این نسخه بار دیگر در تضاعیف آن دست برده و نقایص آنرا تمام سازد و چنین توفیقی نیافته است.
متأسفانه مؤلّف این تاریخ معین نیست، زیرا پس از خطبه بدون ذکرِ امّا بعد و معرفی صاحب تألیف یکباره داخل مطلب شده و بی‌تدارک عنوان و فصلی بیک جملهٔ ناتمام از متن ابتدا کرده[۲] و در حشو کتاب هم ذکری از خویش بمیان نیاورده است و تا جائیکه بنظر حقیر رسید در کتب تاریخی هم از این تاریخ و نام مؤلفِ
آن چیزی نیست - ولی در کتابی موسوم به (احیاءالملوک) تألیف شاه حسین بن ملک غیاث‌الدین محمد از سلسلهٔ صفاریان، که ظاهراً در اوایل قرن ۱۱ هجری تألیف
