برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۷۵

	بیآمد از اولاد بکشاد بند			بغتراک بست آن کیانی کمند
	به اولاد داد آن کشیده جگر			سوی شاه کاؤس بنهاد سر
	بدو گفت اولاد کای نرّه شیر			جهانرا بتیغ آوریدی بزیر
	نشانهای بند تو دارد تنم			بزیر کمندت همی بشکنم
	بچیزی که دادی دلم را امید			همی باز خواهد امیدم نوید		۶۴۰
	بپیمان شکستن نه اندر خوری			که شیر ژیان وکی منظری
	بدو گفت رستم که مازندران			سپارم بتو از کران تا کران
	یکی کار پیشست ورنج دراز			که هم با نشیبست وهم با فراز
	همی شاه مازندران را زگاه			بباید ربودن فگندن بچاه
	سر دیو جادو هزاران هزار			بیفگند باید بخنجر زبار		۶۴۵
	وز آنپس مگر خاکرا بسپرم			وگر نه زپیمان تو نگذرم
	رسید آنگهی نزد کاؤس کی			گو پهلوان شیر فرخنده پی
	بشادی برآمد زگردان فغان			که آمد سپهدار روشن روان
	ستایش کنانش دویدند پیش			برو آفرین بود زاندازه بیش
	چنین گفت کای شاه دانش پذیر			بمرگ بد اندیش رامش پذیر		۶۵۰
	بریدم جگرگاه دیو سپید			ندارد بدو شاه ازین پس امید
	زپهلوش بیرون کشیدم جگر			چه فرمان دهد شاه فیروز گر
	برو آفرین خوان کاؤس شاه			که بی تو مبادا کلاه وسپاه
	بر آن مام کو چون تو فرزند زاد			نشاید جز از آفرین کرد یاد
	هزار آفرین باد بر زال زر			ابر مرز زابل سراسر دگر		۶۵۵
	که چون تو دلیری پدید آورید			همانا که چون تو زمانه ندید
	مرا بخت ازین هر دو فرّختر است			که پیل هزبر اوژنم کهتر است
	چو از آفرینش بپرداخت کی			چنین گفت کای گرد فرخنده پی
	کنون خونش آور تو در چشم من			همان نیز در چشم این انجمن
	مگر باز بینیم دیدار تو			که بادا جهان آفرین یار تو		۶۶۰

۲۷۱