برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۳۴

	بگویش که گردان ترا خواستند			سر تخت شاهی بیآراستند		۲۱۵
	نشان از توانی تو دادن مرا			دهی وبشاهی رسانی ورا
	زگفتار رستم دلیر جوان			بخندید وگفتش که ای پهلوان
	زتخم فریدون منم کیقباد			پدر بر پدر نام دارم بیاد
	چو بشنید رستم فرو برد سر			بخدمت فرود آمد از تخت زر
	که ای خسرو خسروان جهان			پناه دلیران وپشت مهان		۲۲۰
	سر تخت ایران بکام تو باد			تن ژنده پیلان بدام تو باد
	نشست تو بر تخت شاهنشهی			همت سرکشی باد وهم فرّهی
	درودی رسانم بشاه جهان			ززال سپهبد گو پهلوان
	اگر شاه فرمان دهد بنده را			که بکشایم از بند گوینده را
	قباد دلاور برآمد زجای			بگفتار او داد بس هوش ورای		۲۲۵
	تهمتن همانگه زبان بر کشاد			پیام سپهدار ایران بداد
	سخن چون بگوش سپهبد رسید			زشادی دل اندر برش بر طبید
	بیآرید پس گفت جام نبید			بیاد تهمتن بلب بر کشید
	تهمتن همیدون یکی جام می			بخورد آفرین کرد بر جان کی
	توئی از فریدون فرّخ نشان			که رستم شد از دیدنش شادمان		۲۳۰
	ابی تو مبادا جهان یکزمان			نه اورنگ شاهی وتاج کیان
	برآمد خروش از دل زیر وبم			فراوان شده شادی اندوه کم
	شهنشه چنین گفت با پهلوان			که خوابی بدیدم بروشن روان
	که از سوی ایران دو باز سپید			یکی تاج رخشان بکردار شید
	خرامان ونازان رسیدی برم			نهادندی آن تاج را بر سرم		۲۳۵
	چو بیدار گشتم شدم پر امید			از آن تاج رخشان وباز سپید
	بیآراستم مجلس شاهوار			بدینسان که بینی بدین جویبار
	تهمتن مرا شد چو باز سپید			رسیدم زتاج دلپران نوید
	تهمتن چو بشنید از آن خواب شاه			زباز وزتاج فروزان چو ماه

۲۳۰