برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۳۵

	در دایرهٔ کامدن و رفتن ماست			آنرا نه بدایت نه نهایت پیداست
	کس می نَزَنَد دَمی در این معنی راست			کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

 

	دارنده چو ترکیب طبایع آراست			از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست
	گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود			ور نیک نیامد این صُوَر عیب کراست

و چون مرصادالعباد در حدود یکصد سال بعد از وفات خیّام (۶۲۰) تصنیف شده با لحن نگارش شیخ نجم‌الدّین میتوان مطمئن شد که آن دو رباعی از اوست

۲– در تاریخ جهانگشای جوینی این رباعی از قول خیام نقل شده است:

	اجزای پیاله که در هم پیوست			بشکستن آن روا نمیدارد مست

۳۳