برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۹۲

— ۳۸۰ —

---

	شاید که تو دیگر بزیارت نروی			تا مرده نگوید که قیامت برخاست

*

	سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست			بحر از دهنت لؤلؤ لالا بردست
	هرجا که بنفشهٔ ببینم گویم			موئی ز سرت باد بصحرا بردست

*

	امشب که حضور یار جان افروزست			بختم بخلاف دشمنان پیروزست
	گو شمع بمیر و مه فرو شو که مرا			آنشب که تو در کنار باشی روزست

*

	آنشب که تو در کنار مائی روزست			و آنروز که با تو میرود نوروزست
	دی رفت و بانتظار فردا منشین			دریاب که حاصل حیات امروزست

*

	گویند هوای فصل آزار خوشست			بوی گل و بانگ مرغ گلزار خوشست
	ابریشم زیر و نالهٔ زار خوشست			ای بیخبران اینهمه با یار خوشست

*

	خیزم بروم چو صبر نامحتملست			جان در قدمش[۱] کنم که آرام دلست
	و اقرار کنم برابر[۲] دشمن و دوست			کانکس که مرا بکشت از من بحلست

*

	آن ماه که گفتی ملک رحمانست			این بار اگرش نگه کنی شیطانست
	روئی که چو آتش بزمستان خوش بود			امروز چو پوستین بتابستانست

*

	آن سست وفا که یار دل سخت منست			شمع دگران و آتش رخت منست[۳]

---

1. طلبش.
2. مقابل.
3. در نسخه چاپی: آتش بخت. در نسخهٔ قدیم: یار دل رخت (؟) (متن قیاساً تصحیح شده)