برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۷۳

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۶۱ —

  صبحی که مشام جان عشاق خوشبوی کند اذا تنفس  
  اَستقبلهُ وَ اِن تَوَلی اَستأنسهُ وَ اِن تَعبس  
  اندام تو خود حریر چینست دیگر چکنی قبای اطلس؟  
  من در همه قولها فصیحم در وصف شمایل تو اَخرس  
  جان در قدمت کنم ولیکن ترسم ننهی تو پای بر خس  
  ای صاحب حسن در وفا کوش کاین حسن وفا نکرد با کس  
  آخر بزکات تندرستی فریاد دل شکستگان رس  
  من‌بعد مکن چنان کزین پیش ورنه بخدا که من ازین پس  
  بنشینم و صبر پیش گیرم  
  دنبالهٔ کار خویش گیرم  
  گفتار خوش و لبان باریک ما اطیب فاک جلّ باریک  
  از روی تو ماه آسمان را شرم آمد و شد هلال باریک  
  یا قاتلتی[۱] بسیف لحظ والله قتلتنی بهاتیک  
  از بهر خدا، که مالکان جور چندین نکنند بر ممالیک  
  شاید که بپادشه بگویند ترک تو بریخت خون تاجیک  
  دانی که چه شب[۲] گذشت بر من؟ لاباتَ بمثلها اَعادیک  
  با اینهمه گر حیات باشد هم روز شود شبان تاریک  
  فی‌الجمله نماند صبر و آرام کم تَزجرنی وَ کم اُداریک؟  
  دردا که بخیره عمر بگذشت ای دل تو مرا نمیگذاری ک  

  1. در نسخ چاپی: یا ضاربتی.
  2. دانی چه شبی.