برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۷۴

— ۳۶۲ —

---

		بنشینم و صبر پیش گیرم
		دنبالهٔ کار خویش گیرم
	چشمی که نظر نگه ندارد			بس فتنه که با سر دل آرد
	آهوی کمند زلف خوبان			خود را بهلاک می‌سپارد
	فریاد ز دست نقش فریاد			و آندست که نقش می‌نگارد[۱]
	هرجا که مولّهی چو فرهاد			شیرین صفتی برو گمارد
	کس بار مشاهدت نچیند			تا تخم مجاهدت نکارد
	نالیدن عاشقان دلسوز			ناپخته مجاز می‌شمارد
	عیبش مکنید هوشمندان[۲]			گر سوخته خرمنی بزارد
	خاری چه بود بپای مشتاق؟			تیغیش بران[۳] که سر نخارد
	حاجت بدر کسیست ما را			کاو حاجت کس نمیگزارد
	گویند برو ز پیش جورش			من میروم او نمی‌گذارد
	من خود نه باختیار خویشم			گر دست ز دامنم بدارد
		بنشینم و صبر پیش گیرم
		دنبالهٔ کار خویش گیرم
	بعد از طلب تو در سرم نیست			غیر از تو[۴] بخاطر اندرم نیست
	ره می ندهی که پیشت آیم			وز پیش تو ره که بگذرم نیست
	من مرغ زبون دام[۵] اُنسم			هرچند که میکشی پرم نیست
	گر چون تو پری در آدمیزاد			گویند که هست باورم نیست

---

1. 	فریاد ز دست نقش و فریاد			زان دست که نقش می‌نگارد

2. دردمندان.
3. تیغیش بزن. تیغش بزنی.
4. غیر تو.
5. قید.