این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۸۰ —
| چکند داعی دولت[۱] که قبولش نکنند | ما حریصیم بخدمت تو نمی‌فرمائی | |||||
| سعدیا دختر انفاس تو بس دل ببرد | بچنین زیور معنی که تو می‌آرائی | |||||
| باد نوروز که بوی گل و سنبل دارد | لطف این باد ندارد که تو می‌پیمائی | |||||
۵۰۴ – ط
| چه رویست آنکه دیدارش ببرد از من شکیبائی | گواهی میدهد صورت بر اخلاقش بزیبائی | |||||
| نگارینا بهر تندی که میخواهی جوابم ده | اگر تلخ اتفاق افتد بشیرینی بیندائی | |||||
| دگر چون ناشکیبائی ببینم صادقش خوانم[۲] | که من در نفس خویش از تو نمیبینم شکیبائی | |||||
| ازین پس عیب شیدایان نخواهم کرد و مسکینان | که دانشمند ازین صورت برآرد سر بشیدائی | |||||
| چنانم در دلی حاضر که جان در جسم و خون در رگ | فراموشم نهٔ وقتی که دیگر وقت یاد آئی | |||||
| شبی خوش هر که میخواهد که با جانان بروز آرد | بسی شب روز گرداند بتاریکی و تنهائی | |||||
| بیار ای لعبت ساقی بگو ای کودک مطرب | که صوفی در سماع آمد دوتائی کرد یکتائی | |||||
| سخن پیدا بود سعدی که حدش تا کجا باشد | زبان درکش که منظورت ندارد حد زیبائی | |||||
۵۰۵ – ط
| خبرت خراب‌تر کرد جراحت جدائی | چو خیال آب روشن که بتشنگان نمائی | |||||
| تو چه ارمغانی آری که بدوستان فرستی؟ | چه ازین به ارمغانی که تو خویشتن بیائی؟ | |||||
| بشدی و دل ببردیّ و بدست غم سپردی | شب و روز در خیالی و ندانمت کجائی؟ | |||||
| دل خویش را بگفتم چو تو دوست میگرفتم | نه عجب که خوبرویان بکنند بیوفائی | |||||
| تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم | که جفا کنم، ولیکن نه تو لایق جفائی | |||||
| چکنند اگر تحمل نکنند زیردستان | تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشائی | |||||
| سخنی که با تو دارم بنسیم صبح گفتم | دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنائی | |||||
