برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۷۰

باب نهم

— ۲۳۰ —

---

حکایت

	شبی خفته بودم بعزم سفر			پی کاروانی گرفتم سحر
	که آمد یکی سهمگین باد و گرد			که بر چشم مردم جهان تیره کرد
	بره بر یکی دختر خانه بود			بمعجر غبار از پدر میزدود
	پدر گفتش ای نازنین چهر من			که داری دل اشفتهٔ[۱] مهر من
	نه چندان نشیند درین دیده خاک			که بازش بمعجر توان کرد پاک[۲]
	برین خاک چندان صبا بگذرد			که هر ذرّه از ما بجائی برد
	ترا نفس رعنا چو سرکش ستور			دوان میبرد تا بسر[۳] شیب گور
	اجل ناگهت بگسلاند رکیب			عنان باز نتوان گرفت از نشیب

* * *

	خبر داری ای استخوانی[۴] قفس			که جان تو مرغیست نامش نفس
	چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید			دگر ره نگردد بسعی تو صید
	نگه دار فرصت که عالم دمیست			دمی پیش دانا به از عالمیست
	سکندر که بر عالمی حکم داشت			در آندم که بگذشت و عالم[۵] گذاشت
	میسر نبودش کزو عالمی			ستانند و مهلت دهندش دمی
	برفتند و هرکس درود آنچه کشت			نماند بجز نام نیکو و زشت
	چرا دل برین کاروانگه نهیم			که یاران برفتند و ما بر رهیم
	پس از ما همین گل دهد بوستان			نشینند با یکدگر دوستان

---

1. که شوریده دل داری از.
2. در بعضی نسخ چنین است:

   	نه چندان نشیند درین دیده گرد			که بازش بمعجر توان پاک کرد

3. تا سر.
4. استخوان.
5. میرفت عالم.