برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۶۹

در توبه و راه صواب

— ۲۲۹ —

---

	شبستان گورش در اندوده دید			که وقتی سرایش زر اندوده دید
	خرامان ببالینش آمد فراز			همی گفت با خود لب از خنده باز
	خوشا وقت مجموع آنکس که اوست			پس از مرگ دشمن در آغوش دوست
	پس از مرگ آنکس نباید گریست			که روزی پس از مرگ دشمن بزیست
	ز روی عداوت ببازوی زور			یکی تخته برکندش از روی گور
	سر تاجور دیدش اندر مغاک			دو چشم جهان بینش آکنده خاک
	وجودش گرفتار زندان گور			تنش طعمهٔ کرم و تاراج مور
	چنان تنگش آکنده خاک استخوان			که از عاج پر توتیا سرمه دان
	ز دور فلک بدر رویش هلال			ز جور زمان سرو قدش خلال
	کف دست و سرپنجهٔ زورمند			جدا کرده ایام بندش ز بند
	چنانش برو رحمت آمد ز دل			که بسرشت بر خاکش از گریه گل
	پشیمان شد از کرده و خوی زشت			بفرمود بر سنگ گورش نبشت
	مکن شادمانی بمرگ کسی			که دهرت نماند پس از وی بسی
	شنید این سخن عارفی هوشیار			بنالید کای قادر کردگار
	عجب گر تو رحمت نیاری بر او			که بگریست دشمن بزاری بر او
	تن ما شود نیز روزی چنان			که بر وی بسوزد دل دشمنان
	مگر در دل دوست رحم آیدم			چو بیند که دشمن ببخشایدم
	بجائی رسد کار سر دیر و زود			که گوئی درو دیده هرگز نبود
	زدم تیشه یک روز بر تل خاک			بگوش آمدم نالهٔ دردناک
	که زنهار اگر مردی آهسته‌تر			که چشم و بناگوش و رویست و سر