برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۷۳

در تواضع

— ۱۳۳ —

---

	گرش سخت گفتی سخنگوی سهل			که بیرون کن از سر جوانی و جهل
	خیال و غرورش بر آن داشتی			که درویش را زنده نگذاشتی
	سپر نفکند شیر غران ز جنگ			نیندیشد از تیغ بُران پلنگ
	بنرمی ز دشمن توان کرد دوست[۱]			چو با دوست سختی کنی دشمن اوست
	چو سندان کسی سخت روئی نکرد			که خایسک تادیب بر سر نخورد
	بگفتن درشتی مکن با امیر			چو بینی که سختی کند، سست گیر
	باخلاق با هر که بینی بساز			اگر زیر دستست اگر سرفراز
	که این گردن از نازکی بر کشد			بگفتار خوش، و آن سر اندر کشد
	بشیرین زبانی توان برد گوی			که پیوسته تلخی برد تند روی
	تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر			ترشروی را گو بتلخی بمیر

حکایت

	شکر خندهٔ انگبین میفروخت			که دلها ز شیرینیش می‌بسوخت
	نباتی میان بسته چون نیشکر			برو مشتری از مگس بیشتر
	گر او زهر برداشتی فی‌المثل			بخوردندی از دست او چون عسل
	گرانی نظر کرد در کار او			حسد برد بر گرم[۲] بازار او
	دگر روز شد گرد گیتی دوان			عسل بر سر و سرکه بر ابروان
	بسی گشت فریاد خوان پیش و پس			که ننشست بر انگبینش مگس
	شبانگه چو نقدش نیامد بدست			بدلتنگ روئی بکنجی نشست
	چو عاصی ترش کرده روی از وعید			چو ابروی زندانیان روز عید

---

1. کند پوست.
2. روز.