برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۷۲

باب چهارم

— ۱۳۲ —

---

	ز سوئی برآورده مطرب خروش			ز دیگر سو آواز ساقی که نوش
	حریفان خراب از می لعلرنگ			سر چنگی[۱] از خواب در بر چو چنگ
	نبود از ندیمان گردنفراز			بجز نرگس آنجا کسی دیده باز
	دف و چنگ با یکدگر سازگار			برآورده زیر از میان ناله زار
	بفرمود و درهم شکستند خرد			مبدل شد آن عیش صافی بدرد
	شکستند چنگ و گسستند رود			بدر کرد گوینده از سر سرود
	بمیخانه در سنگ بردن زدند			کدو را نشاندند و گردن زدند
	می لاله گون از بط سرنگون			روان همچنان کز بط کشته خون[۲]
	خم آبستن خمر نه ماهه بود			در آن فتنه دختر بینداخت زود
	شکم تا بنافش دریدند مشک			قدح را برو چشم خونی پر اشک
	بفرمود تا سنگ صحن سرای			بکندند و کردند نو باز جای
	که گلگونهٔ خمر یاقوت فام			بشستن نمی‌شد ز روی رُخام
	عجب نیست بالوعه گر شد خراب			که خورد اندر آنروز چندان شراب
	دگر هر که بر بط گرفتی بکف			قفا خوردی از دست مردم چو دف
	و گر فاسقی چنگ بردی بدوش			بمالیدی او را چو طنبور گوش
	جوان[۳] را سر از کبر و پندار مست			چو پیران بکنج عبادت نشست
	پدر بارها گفته بودش بهول			که شایسته رو باش و بایسته[۴] قول
	جفای پدر برد و زندان و بند			چنان سودمندش نیامد که پند

---

1. ساقی.
2. :

   	روان خمر و چنک اوفتاده نگون			تو گفتی شدست از بط کشته خون

3. جوانی.
4. پاکیزه.