این برگ هم‌سنجی شده‌است.
دیباچه
— ۷ —
قدیم که دم بر نیارم و قدم بر ندارم مگر آنگه که سخن گفته شود بعادت[۱] مألوف و طریق معروف[۲] که آزردن دوستان جهلست و کفارّت یمین سهل و خلاف راه صوابست و نقص[۳] رای اولوالالباب ذوالفقار علی در نیام و زبان سعدی در کام
| زبان در دهان ای خردمند[۴] چیست | کلید دَر گنج صاحب هنر | |||||
| چو در بسته باشد چه داند کسی | که جوهر فروشست یا پیلور | |||||
| اگر چه پیش خردمند خامشی ادبست | ||||||
| بوقت مصلحت آن بِه که در سخن کوشی | ||||||
| دو چیز طیره عقلست دم فرو بستن | ||||||
| بوقت گفتن و گفتن بوقت خاموشی | ||||||
فی الجمله زبان از مکالمه او در کشیدن قوّت نداشتم و روی از محاوره او گردانیدن مروت ندانستم که یار موافق بود و ارادت صادق
| چو جنگ آوری با کسی بر ستیز | که از وی گزیرت بود یا گریز | |||||
بحکم ضرورت سخن گفتم[۵] و تفرج کنان بیرون رفتیم در فصل ربیع که صولت برد آرمیده بود و ایام دولت ورد رسیده
| پیراهن برگ بر درختان | چون جامه عید نیکبختان | |||||
| اول اردی بهشت ماه جلالی | بلبل گوینده بر منابر قضبان | |||||
| بر گل سرخ از نم اوفتاده لآلی | همچو عرق بر عذار شاهد غضبان | |||||
شب را ببوستان با یکی از دوستان اتفاق مبیت افتاد موضعی خوش
