این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۱۲۴ —
| دوستی با که شنیدی که بسر برد جهان | حق عیانست ولی طایفهٔ بی‌بصرند | |||||
| ای که بر پشت زمینی همه وقت آن تو نیست | دیگران در شکم مادر و پشت پدرند | |||||
| گوسفندی برد این گرگ معود[۱] هر روز | گوسفندان دگر خیره درو مینگرند | |||||
| آنکه پای از سر نخوت ننهادی بر خاک | عاقبت خاک شد و خلق بدو میگذرند | |||||
| کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق | تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند | |||||
| گل بیخار میسر نشود در بستان | گل بیخار[۲] جهان مردم نیکو سیرند | |||||
| سعدیا مرد[۳] نکونام نمیرد هرگز | مرده آنست که نامش بنکوئی نبرند | |||||
۲۰ – ط
| نه هرچه جانورند آدمیتی دارند | بس آدمی که درین ملک نقش دیوارند | |||||
| سیاه سیم زراندوده چون ببوته برند | خلاف آن بدر آید که خلق پندارند | |||||
| کسان بچشم تو بی‌قیمتند و کوچک قدر | که پیش اهل بصیرت بزرگ مقدارند | |||||
| برادران لحد را زبان گفتن نیست | تو گوش باش[۴] که با اهل دل بگفتارند[۵] | |||||
| که زینهار به کشی و ناز بر سر خاک | مرو که همچو تو در زیر خاک بسیارند[۶] | |||||
| بخواب و لذت و شهوت گذاشتند حیات | کنون که زیر زمین خفته‌اند بیدارند | |||||
| که التفات کند عذر کاین زمان گویند | کجا بخوشه رسد تخم کاین زمان[۷] کارند | |||||
| هزار جان گرامی فدای اهل نظر | که مال منصب دنیا بهیچ نشمارند[۸] | |||||
| کرا نمیکند این پنجروزه دولت و ملک | که بگذرند و بابنای دهر بگذارند | |||||
