این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۳۸۸ —
| نتوان بحدیث دشمن از دوست برید | دانی چه؟ رها کنیم تا میگویند | |||||
*
| با دوست بگرمابه درم خلوت بود | وانروی گلینش گِل حمام آلود | |||||
| گفتا دگر این روی کسی دارد دوست؟ | گفتم بگل آفتاب نتوان اندود | |||||
*
| من دوش قضا یار و قدر پشتم بود | نارنج زنخدان تو در مشتم بود | |||||
| دیدم که همیگزم لب شیرینش[۱] | بیدار چو گشتم[۲] سر انگشتم بود | |||||
*
| داد طرب از عمر بده تا برود | تا ماه برآید و ثریا برود | |||||
| ور خواب گران شود بخسبیم بصبح | چندانکه نماز خاست[۳] از ما برود | |||||
*
| سودای تو از سرم بدر می‌نرود | نقشت ز برابر نظر می نرود | |||||
| افسوس که در پای تو ایسرو روان | سر میرود و بی‌تو بسر می‌نرود | |||||
*
| من گر سگکی زان تو باشم چشود؟ | خاری ز گلستان تو باشم چشود؟ | |||||
| شیران جهان روبه درگاه تواند | گر من سگ دربان تو باشم چشود؟ | |||||
*
| چون صورت خویشتن در آئینه بدید | وان کام و دهان و لب و دندان لذیذ | |||||
| میگفت چنانکه میتوانست شنید | بس جان بلب آمد که بدین لب نرسید | |||||
*
| گر تیر جفای دشمنان میآید | دل تنگ مکن[۴] که دوست می‌فرماید | |||||
