صدقات بجای آورد، صدقه پسر بیش از دختر بود[۱]. بعد از آن مراسم نامگذاری کودک فرامی‌رسید. در نامگذاری اختیار اسم کفار را گناه می‌دانستند[۲]. تقریبا همه اسم‌هایی که در نقوش و مهرها می‌بینیم.
از طبقه ممتازه است و اکثرا صورت دینی دارند. مثلا بعضی از آنها اسامی موجودات الهی است مانند هرمزد (اوهرمزد. اهورمزداه) : و وهرام (ورثرغن) و نرسه (نیریوسئهه). یا ترکیبی است از اسم دوایزد، مثل مهرنرسه (مهر+نرسی)، یا ترکیبی از دو جزء، که یکی از آنها نام ایزدی است، مانند مهروراز (مهر+ گراز) و مهر بوزید (مهر نجات می‌دهد) و زروان‌داد («آفریده زروان») و یزدبخت («خدا نجات داده») و آناهیذپناه («کسی که در پناه آناهیتاست») و غیره. اسامی مرکب از کلمه آذر بسیار معمول بوده، مثل آذربوزی («نجات بوسیلۀ آتش») و ترکیب از اسامی آتشکده‌های بزرگ مانند آذرگشنسپ: مهران
- ↑ دینکرد، کتاب ۸. فصل ۳۱، فقره ۱۴-۱۳(هوسپارم نسک).
- ↑ ایضاً، کتاب ۸، فصل ۳۱، فقره ۱۵ (هوسپارم).
بهرام چوبین و مهران‌گشنسپ معتبر نیست، زیرا که شخص نخستین مردی خودخواه و خودسر بوده معامله او نسبت بمقام مقدس سلطنت‌نشان می‌دهد که پابند اصول محترمه نبوده است و شخص دوم مردی سست اعتقاد بوده که از دین خود بکیش نصاری رفته است، اما هخامنشیان هم معلوم نیست، که همه رفتار خود را تابع احکام زردشت کرده باشند بعضی پرستش اناهیتا و دفن اموات را در مقابر نمونه مخالفت آنان با شریعت دانسته‌اند.
مؤلف گوید بعضی از فضلای زردشتی عصر ما کوششها می‌کنند، که این رسم را انکار کنند یا به مزدکیان نسبت دهند، این کوشش بی‌فایده و مطلب مسلم است. مترجم گوید بر فرض مسلم بودن ازدواج با محارم در عهد قدیم شرمی دامنگیر زردشتیان امروز نتواند شد، زیرا که حسن و قبح امور ذاتی نیست اعتباری است، مثل ذبح حیوان که جماعتی را مقبول و جماعتی را مکروه می‌آید این امر زنا شمرده نمی‌شده است چنانکه پیشوایان مقدس مذهب شیعه که ذکر شد آن را تثبیت و تقریر کرده‌اند و عمل مجوس را جایز شمرده‌اند.
