دندان آسيائى.
آزود
( āzud ) ص. پ. عاقل و هوشمند و دهين.
آزور
( āzur ) ص. پ. آزور و حريص و صاحب آز.
آزور
( āz-var ) ص. پ. داراى حرص و آز. و هوسناك.
آزوغ
( āzuq ) ا. پ. پيراستن درخت.
و شاخه‌هائى كه از پيراستن درخت تاك و خرما مى‌برند.
آزوقه
( āzuqe ) و
آزوگه
( āzuge ) ا. پ. مر. آزقه.
آزى
( āzi ) ص. ع. يوم آز: روز بسيار گرم.
آزيدن
( āzidan ) ف ل. پ. حريص شدن و آز داشتن. و رنجيدن. و ف م. آزردن و آزار كردن. و ظلم كردن. و گزيدن. و رنگ كردن.
آزير
( āzir ) ص. پ. عاقل و دانا. وا.
آزار و رنج.
آزيراك
( āzirak ) ا. پ. بانگ و فرياد خواه از آدمى باشد خواه از ستور.
آزيريدن
( āziridan ) ف م. پ.
آزردن و آزار دادن. و آهيخن و كشيدن تيغ.
آزيغ
( āziq ) ا. پ. كينه و نفرتى كه از قول يا فعل كسى در دل جاى كند.
آژ
( āj ) ا. پ. آسودگى و راحت و آسايش.
و پرهيزگارى. و ص. خردمند و زيرك.
آژخ
( ājax ) و ( ājox ) ا. پ. مر.
آزخ.
آژخ
( ājox ) ا. پ. تاريكى چشم. و ص.
هر چيز گشاده و منفك شده و رها شده.
آژخناك
( āājax-nāk ) ص. پ. كسى كه در اندام وى آژخ بود.
آژدن
( ājedan ) ف م. پ. آزدن و آجدن.
آژده
( ājade ) ص. پ. آجيده شده.
و خلانيده شده.
آژده
( ājade ) ا. پ. چين و شكنج.
آژدها
( ājdahā ) ا خ. پ. نام ضحاك تازى و يا لقب او.
آژدهاك
( ājdahāk ) ا خ. پ. ا آژدها.
آژرد
( ājard ) ص. پ. بسيار خور.
آژغ
( ājoq ) ا. پ. شاخه‌هاى بريده شدۀ از درخت خرما.
آژفنداك
( āj-fandāk ) ا. پ. يكى از علائم جوى كه بشكل كمان ظاهر مى‌شود و حاصل مى‌گردد از انكسار شعاعهاى شمس در قطره‌هاى آب ابرها. و سام و سد كيش و مانند آب و گرم و كمردون و كلكم و شد كيس و تريسه و ترسه و تويه و نوس و نوسه و نوشه و نويسه و قوس قزح و قوس الرحمن نيز مى‌گويند.
آژكهان ( ājkahan ) و آژكهن
( ājkahan ) ص. پ. كاهل و سست. و غافل.
و باطل.
آژگن
( ājgen ) ا. پ. درى كه مانند پنجره بود و از پشت آن بتوان خارج را نگاه كرد و ديد.
آژن
( ājan ) ا. پ. درشتيها و ناصافيهاى سنگ آسيا كه آسيا آژن نيز گويند.
آژند
( ājand ) ا. پ. گلى كه بروى خشتى پهن كنند و خشت ديگرى بالاى آن نهند. و لاى ته حوض و ته جوى. و گلابه. و آژند كردن ف م.: گل در ميان دو خشت پهن كردن.
آژندانيدن
( ājandānidan ) ف م پ. خليدن كنانيدن. و دوختن فرمودن.
آژندن
( ājandan ) ف ل پ. حليدن و ف م.
آجيده كردن. و سفتن. و دوختن.
آژنده
( ājande ) ص. پ. دوخته شده. و سفته شده. و آجيده شده.
آژنديدن
( ājandidan ) ف م. پ. گل در ميان دو خشت گذاشتن.
آژنك
( ājank ) ا. پ. چين و شكنجى كه بر روى شخص افتد خواه از پيرى و يا از قهر و غضب باشد.
آژنك‌ناك
( ājank-nāk ) ص. پ. روى پرچين و شكنج‌دار.
آژنگ
( ājang ) ا. پ. چين و شكنجى كه بر روى مردمى باشد.
آژنه
( ājane ) ا. پ. آژينه و افزارى از پولاد كه بدان سنگ را تيز كنند. و آژنه كردن ف م.: گستردن سفره و ميز.
آژور
( āj-var ) پ. ص. طمعكار و حريص و آزور.
آژوغ
( ājuq ) ا. پ. آزوغ و ليف خرما.
آژيانه
( ājyāne ) ا. پ. سنگ فرش. و آجر فرش.
آژيخ
( ājix ) ص. پ. چرك و چرك گوشۀ چشم. و رمص.
آژيدانيدن
( ājidānidan ) ف م. پ. خلانيدن فرمودن. و شيار كردن كنانيدن.
آژيدن
( ājidan ) ف ل و م. پ آزيدن. و ف م.
خلانيدن.
آژير
( ājir ) ا. پ. آمادگى و حاضرشدگى.
و تالاب و استخر و آبگير و جائى كه آب باران جمع شده باشد. و ظفر و فتح و دست برد و غلبه. و بانگ و فرياد. و زيادتى و بسيارى.
و. ص. مهيا و دانا و عاقل و خردمند و بافراست.
و زاهد و پارسا. و زيرك و هوشيار. و پرهيزگار
آژيراك
( ājirak ) ا. پ. بانگ و فرياد.
و ا خ. نام جائى.
آژيريدن
( ājiridan ) ف م. پ آماده و حاضر نمودن و مهيا كردن. و ف ل. فرياد كردن.
آژين
( ājin ) ا. پ. شيارى كه جهت زراعت در زمين با گاو آهن و غيره كنند.
آژينه
( ājine ) ا. پ. افزارى از فولاد كه
