برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۸۹

 

---

	زانک آدم زان عتاب از اشک رست		اشک تر باشد دم توبه‌پرست
	بهر گریه آمد آدم بر زمین		تا بود گریان و نالان و حزین
	آدم از فردوس و از بالای هفت		پای ماچان از برای عذر رفت
	گر ز پشت آدمی وز صلب او		در طلب می‌باش هم در طلب او
	ز آتش دل و آب دیده نقل ساز		بوستان از ابر و خورشیدست باز
	تو چه دانی ذوق آب دیدگان		عاشق نانی تو چون نادیدگان
	گر تو این انبان ز نان خالی کنی		پر ز گوهرهای اجلالی کنی
	طفل جان از شیر شیطان باز کن		بعد از آنش با ملک انباز کن
	تا تو تاریک و ملول و تیره‌ای		دان که با دیو لعین همشیره‌ای
	لقمه‌ای کو نور افزود و کمال		آن بود آورده از کسب حلال
	روغنی کاید چراغ ما کشد		آب خوانش چون چراغی را کشد
	علم و حکمت زاید از لقمه‌ی حلال		عشق و رقت آید از لقمه‌ی حلال
	چون ز لقمه تو حسد بینی و دام		جهل و غفلت زاید آن را دان حرام
	هیچ گندم کاری و جو بر دهد		دیده‌ای اسپی که کره‌ی خر دهد
	لقمه تخمست و برش اندیشه‌ها		لقمه بحر و گوهرش اندیشه‌ها
	زاید از لقمه‌ی حلال اندر دهان		میل خدمت عزم رفتن آن جهان

	کرد بازرگان تجارت را تمام		باز آمد سوی منزل دوستکام
	هر غلامی را بیاورد ارمغان		هر کنیزک را ببخشید او نشان
	گفت طوطی ارمغان بنده کو		آنچ دیدی و آنچ گفتی بازگو
	گفت نه من خود پشیمانم از آن		دست خود خایان و انگشتان گزان
	من چرا پیغام خامی از گزاف		بردم از بی‌دانشی و از نشاف