این برگ نمونه‌خوانی نشده است.
| آنک رویانید داند سوختن | زانک چون بدرید داند دوختن | |||||
| می‌بسوزد هر خزان مر باغ را | باز رویاند گل صباغ را | |||||
| کای بسوزیده برون آ تازه شو | بار دیگر خوب و خوب‌آوازه شو | |||||
| چشم نرگس کور شد بازش بساخت | حلق نی ببرید و بازش خود نواخت | |||||
| ما چو مصنوعیم و صانع نیستیم | جز زبون و جز که قانع نیستیم | |||||
| ما همه نفسی و نفسی می‌زنیم | گر نخواهی ما همه آهرمنیم | |||||
| زان ز آهرمن رهیدستیم ما | که خریدی جان ما را از عمی | |||||
| تو عصاکش هر کرا که زندگیست | بی عصا و بی عصاکش کور چیست | |||||
| غیر تو هر چه خوشست و ناخوشست | آدمی سوزست و عین آتشست | |||||
| هر که را آتش پناه و پشت شد | هم مجوسی گشت و هم زردشت شد | |||||
| کل شیء ما خلا الله باطل | ان فضل الله غیم هاطل | |||||
| باز رو سوی علی و خونیش | وان کرم با خونی و افزونیش | |||||
| گفت دشمن را همی‌بینم به چشم | روز و شب بر وی ندارم هیچ خشم | |||||
| زانک مرگم همچو من خوش آمدست | مرگ من در بعث چنگ اندر زدست | |||||
| مرگ بی مرگی بود ما را حلال | برگ بی برگی بود ما را نوال | |||||
| ظاهرش مرگ و به باطن زندگی | ظاهرش ابتر نهان پایندگی | |||||
| در رحم زادن جنین را رفتنست | در جهان او را ز نو بشکفتنست | |||||
| چون مرا سوی اجل عشق و هواست | نهی لا تلقوا بایدیکم مراست | |||||
| زانک نهی از دانه‌ی شیرین بود | تلخ را خود نهی حاجت کی شود | |||||
| دانه‌ای کش تلخ باشد مغز و پوست | تلخی و مکروهیش خود نهی اوست | |||||
