| | | | | | |
|
رفت آن مسکین و سالی در سفر |
|
در فراق دوست سوزید از شرر |
|
|
پخته گشت آن سوخته پس بازگشت |
|
باز گرد خانهٔ همباز گشت |
|
|
حلقه زد بر در بصد ترس و ادب |
|
تا بنجهد بیادب لفظی ز لب |
|
|
بانگ زد یارش که بر در کیست آن |
|
گفت بر در هم توی ای دلستان |
|
|
گفت اکنون چون منی ای من در آ |
|
نیست گنجایی دو من را در سرا |
|
|
نیست سوزن را سر رشتهٔ دوتا |
|
چونک یکتایی درین سوزن در آ |
|
|
رشته را با سوزن آمد ارتباط |
|
نیست در خور با جمل سم الخیاط |
|
|
کی شود باریک هستی جمل |
|
جز بمقراض ریاضات و عمل |
|
|
دست حق باید مر آن را ای فلان |
|
کو بود بر هر محالی کن فکان |
|
|
هر محال از دست او ممکن شود |
|
هر حرون از بیم او ساکن شود |
|
|
اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز |
|
زنده گردد از فسون آن عزیز |
|
|
و آن عدم کز مرده مردهتر بود |
|
در کف ایجاد او مضطر بود |
|
|
کل یوم هو فی شان بخوان |
|
مر ورا بیکار و بیفعلی مدان |
|
|
کمترین کاریش هر روزست آن |
|
کو سه لشکر را کند این سو روان |
|
|
لشکری ز اصلاب سوی امهات |
|
بهر آن تا در رحم روید نبات |
|
|
لشکری ز ارحام سوی خاکدان |
|
تا ز نر و ماده پر گردد جهان |
|
|
لشکری از خاک زان سوی اجل |
|
تا ببیند هر کسی حسن عمل |
|
|
این سخن پایان ندارد هین بتاز |
|
سوی آن دو یار پاک پاکباز |
|