| بهر این گفتند دانایان بفن | | میهمان محسنان باید شدن | |
| تو مرید و میهمان آن کسی | | کو ستاند حاصلت را از خسی | |
| نیست چیره چون ترا چیره کند | | نور ندهد مر ترا تیره کند | |
| چون ورا نوری نبود اندر قران | | نور کی یابند از وی دیگران | |
| همچو اعمش کو کند داروی چشم | | چه کشد در چشمها الا که یشم | |
| حال ما اینست در فقر و عنا | | هیچ مهمانی مبا مغرور ما | |
| قحط ده سال ار ندیدی در صور | | چشمها بگشا و اندر ما نگر | |
| ظاهر ما چون درون مدعی | | در دلش ظلمت زبانش شعشعی | |
| از خدا بویی نه او را نه اثر | | دعویش افزون ز شیث و بوالبشر | |
| دیو ننموده ورا هم نقش خویش | | او همیگوید ز ابدالیم بیش | |
| حرف درویشان بدزدیده بسی | | تا گمان آید که هست او خود کسی | |
| خرده گیرد در سخن بر بایزید | | ننگ دارد از درون او یزید | |
| بینوا از نان و خوان آسمان | | پیش او ننداخت حق یک استخوان | |
| او ندا کرده که خوان بنهادهام | | نایب حقم خلیفهزادهام | |
| الصلا سادهدلان پیچ پیچ | | تا خورید از خوان جودم سیر هیچ | |