کلی حاصل کرد.
دروسی که امروز در این مدرسه داده می‌شود عبارت است از ریاضیات و جغرافیا و هیئت و فیزیک و شیمی و معدن‌شناسی و معرفة‌الارض و رسم و نقاشی و فنون نظامی (توپخانه و پیاده‌نظام) و طب و زبان‌های فارسی و عربی و فرانسه و انگلیسی و روسی.
لابراتوارهای خوبی در دسترس شاگردان هست تا بتوانند از علم به عمل بپردازند اما طب چون هنوز عقاید مذهبی اجازه نداده است به همان صورت علمی است و جنبۀ علمی ندارد. دارالفنون کتابخانه‌ای نیز دارد که یک عده از کتب اروپایی در آن جمع است و برای مطالعۀ معمولی می‌توان از آن رفع احتیاج نمود.
شاگردان این مدرسه که عده‌شان به دویست می‌رسد شبانه‌روزی نیستند، صبح‌ها ساعت هشت می‌آیند و ساعت سه عصر مرخص می‌شوند و نهار را در مدرسه می‌خورند و هر سال به ایشان یک‌دست لباس تابستانی و یک‌دست هم لباس زمستانی می‌دهند.
در میان معلمین دارالفنون دو نفر فرانسوی هستند که چندین سال است به ایران آمده‌اند و مورد احترام کلی مردمند یکی مسیو ریشار معلم زبان فرانسه که همشهری من و از مردم اوتره[۱] در ولایت کنته[۲] نزدیک گری[۳] است دیگری مسیو وویلیه[۴] مهندس معدن و فارغ‌التحصیل مدرسۀ سنت‌اتین[۵] که طرز کشف و استخراج معادن را تعلیم می‌دهد.
وجود این دو تن چون هر دو دارای ملکاتی فاضله و در راه ایفای به وظیفه جاهدند و تاکنون مصدر خدمات مهمی شده‌اند حقیقة موجب سربلندی فرانسه و فرانسویان در ایران شده است.
ادارۀ لابراتوارهای فیزیک و شیمی با میرزا کاظم از علمای ماهر ایرانی است که مدتی مدید در پاریس به تحصیل اشتغال داشته است.
