برگه:رباعیات خیام.pdf/۱۲

	ابریق می مرا شکستی ربی			بر من در عیش را به‌بستی ربی
	بر خاک بریختی می نابر مرا			خاکم بدهن چه طرفه مستی ربی

	ای دل حذر از مستی و مخموری کن			وز همدمی رطل گران دوری کن
	از باده شفا خیزد و و از مستی رنج			توبه ز شفا مکن ز رنجوری کُن

	از مطبخ دنیا تو همه دود خوری			تا چند غمان بود و نابود خوری
	سرمایه نخواهی که جوی کم کرده			مایه که خورد گر تو همه سود خوری

از روی