بزرگترین آنها یکی طغیان رافع بن لیث بن نصر سیار است در شمال خراسان و دیگری قیام حمزة بن عبدالله خارجی (حمزه بن آندك شماری) در سیستان که خطر بزرگی را برای امپراطوری عباسی بوجود آورده بود . خطر خراسان موجب شد که هارون با همه کراهتی که بآمدن خراسان داشت ناچار خود بجنگ آمد تا خراسان از دست رفته را رام کند و درین سفر فرزندش مامون را که از مادری ایرانی و مردی هوشیارو ایران دوست بود بهمراه آورد ولی بطوس که رسید در نوقان وفات یافت. (۱۹۳ هجری) .
پس از مرگ اومیان مامون (متمایل بایرانیان) و امين (متمایل به عرب) بر سر خلافت جنگ در گرفت. این جنگ از نظر فردى جنگ ميان دو برادر قدرت طلب بر سر مقام بود ولی از نظر اجتماعی دو نهضت ایرانی و عربی در خلافت اسلامی با یکدیگر بستیز برخاسته بودند.
در اینجا نيز طاهر ذواليمينين (وفات در ۲۰۵) قهرمان ایرانی در نزدیکی ری سپاه عرب را شکست داد و خود به بغداد رفت و امین را کشت (۱۹۸ هجری قمری) و خلافت مامون را مستقر ساخت و بپاس آن حکومت خراسان و فرماندهی سپاه غرب ایران باو واگذار گردید و بدین ترتیب سلسله طاهریان در خراسان روی کار آمد و خراسان از مراکز سیاسی مهم خلافت اسلامی گردید.
طاهر ذواليمينين پس از یکسال و نیم حکومت خراسان سر از اطاعت خلیفه پیچید و نام مامون را از خطبه حذف کرد و خطبه بنام یکی از فرزندان امام موسی کاظم امام هفتم شیعیان خواند. میگویند وی در همان هنگام که در دستگاه
۸
