های بی ثمر برای معدوم صرف و روزه های بی معنی مضر پر مرارت به جهت موهوم محض که به قول خود اعراب لن يعرف و لن يدرك و لن يوصف است، عربها امانت داده و ودیعت سپردند.
خوب تصور فرمایید که رختهای چست و چابک خوش طرز و طور قدیم ایران را که شبیه بستره و پانطالون حالیهٔ فرنگیان بوده که حالا در تخت جمشید شیر از نمونه آنها را بر صورتهای از سنگ تراشیده ملاحظه میفرمایید، از ایرانیان کنده اند و به عوض قبا و پیراهن عربی را که مخصوص هوای گرم عربستان فراخ و پرشکاف و سوراخ است به ایشان داده اند.
زیر جامه های گشاد کلیمیهای دو بر دوخته را به اسم عبا تولیکهای عربی ظا [؟] که قدیم از لیف خرما میبافته اند به ایرانیان بیچاره پوشانیده اند و در ذیل هر يك از این لباسها حدیث از بحار كان رسول الله يتلبس بها را روایت مینمایند.
هر چه فریاد کنی که بر فرض که پیغمبر از این قسم لباس می پوشیده است جهت نبودن علم و صنعت خیاطی و کفاشی در جزیرة العرب است و مناسبت این طرز لباس با مردم آن وقت عربستان و تناسب با هوای گرم جزیرة العرب این زیر جامه های فراخ و قبادهای گشاد پر سوراخ چه دخل به هوای سرد ممالک ایران یا چله زمستان آذربایجان دارد باز حديث صحيح من تلبس بالعباء فله اجر الشهداء را تکرار می کنند؛ و منکر این عبارت عربی را لعنت و تکفیر می نمایند و در آن هوای سرد عباهای گشاد زیر جامه های فراخ ترلیکهای عربی را پوشیده در گل و با طلاق و برف کوچه های تبریز می چمد و میخرآمد و از اجرای این سنت سنیه اجر وثواب بی حساب میبرد.
ای جلال الدوله
ایران و ایرانیان را فرنگیان تشبیه به آدمی صاحب دولت و تجمل و شاهزاده ای که دارای ثروت و تجلل باشد کرده اند که در بیابان دچار دزدان بی مروت و گرفتار ستمکاران بی فتوت شده تمام مال و متاع و سرمایه و اوضاع او را ببرند و لباسهای فاخر را کنده و سرمایه اش برده و در عوض يك زیر جامه کهنه کثیف پر شپش از خویش بر او بپوشانند و زنجیر بندگی ،و غلامی و حلقه بندگی به گردنش انداخته به مغاره ها و زیر بته خارها که منزلگاه ایشان است ببرند؛ و مهتری اسبان و چاکری چاکران خود را به او تفویض دارند و هر آن او را با شکنجه و
