برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۴۵۹

۳۲۹

۴۶۸	که برد بنزد شاهان ز من گدا پیامی			که بکوی می‌فروشان دو هزار جم بجامی		۴۵۴
	شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم			که بهمّت عزیزان برسم به نیک نامی
	تو که کیمیافروشی نظری بقلب ما کن			که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی
	عجب از وفای جانان که عنایتی[۱] نفرمود			نه بنامهٔ پیامی نه بخامهٔ سلامی
	اگر این شراب خامست اگر آن حریف پخته			بهزار بار بهتر ز هزار پخته خامی
	ز رهم میفکن ای شیخ بدانهای تسبیح			که چو مرغ زیرک افتد نفتد بهیچ دامی
	سر خدمت تو دارم بخرم بلطف و مفروش			که چو بنده کمتر افتد بمبارکی غلامی
	بکجا برم شکایت بکه گویم این حکایت			که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی
		بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ
		که چنان کشندهٔ را نکند[۲] کس انتقامی

۴۶۹	اَتَتْ روائِحُ رَنْدِ الحمِیٰ[۳] وَ زادَ غرامی			فدای خاک در دوست باد جان گرامی		۴۶۱

1. چنین است در خ، غالب نسخ: تفقّدی،
2. چنین است در عموم نسخ قدیمه، نسخ جدیده: نکشد،
3. چنین است در سودی، سایر نسخ: زند، یا: زید، و آن تصحیف است، - و رَند بفتح راء مهمله و سکون نون و در آخر دال مهمله نوعی درخت خوشبو است و گویند عود یا مورد برّی است، و حِمی بکسر حاء مهمله و فتح میم و در آخر الف که بصورت یاء نوشته میشود بمعنی قرقگاه است یعنی علف‌زاری که حکّام برای چرای چهارپایان خود از غیر منع کنند و اتّساعاً مطلق مواضعی که قرق و ممنوع از غیر باشد، و در عرف شعراء عرب غالباً بمعنی محل اقامت معشوق که دست هیچکس بدان نمیرسد استعمال میشود،