برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۲۸۰

۱۵۰

۲۲۱	چو دست بر سر زلفش زنم بتاب رود			ور آشتی طلبم با سر عتاب رود		۱۹۱
	چو ماه نو رهِ بیچارگان نظّاره			زند بگوشهٔ ابرو و در نقاب رود
	شب شراب خرابم کند به بیداری			وگر بروز شکایت کنم بخواب رود
	طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل			بیفتد آنکه درین راه با شتاب رود
	گدائی در جانان بسلطنت مفروش			کسی ز سایهٔ این در بآفتاب رود[۱]
	سواد نامهٔ موی سیاه چون طی شد			بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود
	حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر			کلاه داریش اندر سر شراب رود
		حجاب راه توئی حافظ از میان برخیز
		خوشا کسی که درین راه بی‌حجاب رود

۲۲۲	از سر کوی تو هر کو بملالت برود			نرود کارش و آخر بخجالت برود		۱۸۲
	کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا			بتجمّل بنشیند بجلالت برود
	سالک از نور هدایت ببرد راه بدوست			که بجائی نرسد گر بضلالت برود
	کام خود آخر عُمر از می و معشوق بگیر			حیف اوقات که یکسر ببطالت برود
	ای دلیل دل گمگشته خدا را مددی			که غریب ار نبرد ره بدلالت برود

1. بعضی نسخ اینجا بیت ذیل را علاوه دارند: دلا چو پیر شدی حسن و نازکی مفروش که این معامله در عالم شباب رود،