برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۱۶۲

۳۲

	بدرد و صاف ترا حکم نیست خوش درکش			که هر چه ساقی ما کرد عین الطافست
	ببر ز خلق و چو عنقا قیاس کار بگیر			که صیت گوشه نشینان ز قاف تا قافست
	حدیث مدّعیان و خیال همکاران			همان حکایت زر‌دوز و بوریا بافست
		خموش حافظ و این نکتهای چون زر سرخ
		نگاهدار که قلّاب شهر صرّافست

۴۵	درین زمانه رفیقی که خالی از خللست			صراحی می ناب و سفینهٔ غزلست		۵۲
	جریده رو که گذرگاه عافیت تنگست			پیاله گیر که عمر عزیز بی‌بدلست
	نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس			ملالت علما هم ز علم بی عملست
	بچشم عقل در این رهگذار پرآشوب			جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی محلست
	بگیر طرّهٔ مه‌چهرهٔ و قصّه مخوان			که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحلست
	دلم امید فراوان بوصل روی تو داشت			ولی اجل بره عُمر رهزن املست
		بهیچ دور نخواهند یافت هشیارش
		چنین که حافظ ما مست بادهٔ ازلست

۴۶	گل در بر و می در کف و معشوق بکامست			سلطان جهانم بچنین روز غلامست		۴۴