تا چه رسد ببزرگترین شاعر غزل‌سرای ایران، پس خواننده باید از این نکته مستحضر باشد که اگر بعضی قصایدی بنام خواجه در بعضی نسخ دیگر خطّی یا چاپی مُلاحظه نمود که در این چاپ حاضر موجود نیست فوری ما را بسهو و نسیان یا مسامحه و غفلت نسبت ندهد و بداند که این عدم تعرّض بذکر آن قصاید بهمان تقریبات مذکور در فوق بکلّی تعمّدی و از روی قصد بوده است نه از روی سهو و خطا،
پس از تمهید این مقدّمه گوئیم که در این نسخهٔ خطّ منعم الدّین از همه جفت فقط پنج قصیده مندرج است بترتیب ذیل: اوّل: شر عرصهٔ زمین چو بساط ارم جوان، دوّم: ز دلبری نتوان لاف زد بآسانی، سوّم: جوزا سحر نهار حمایل برابرم، چهارم: سپیده دم که صبا بوی لطف جان گیرد، پنجم: ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی، از این پنج قصیده دو عدد از آنها را که عبارت باشند از قصیدهٔ سوّم و پنجم ما بتبع نسخهٔ خ در باب غزلیّات چاپ کرده‌ایم، باقی میماند سه قصیدهٔ دیگر[۱] که ذیلاً بهمان
- ↑ خواجه گویا در قصاید خود غالباً شیوهٔ ظهیر فاریابی را پیروی میکرده و معتقد سبک و اسلوب
