اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/یار ز پیمان ما گر چه سری می‌کشد

by اوحدی مراغه‌ای

	یار ز پیمان ما گر چه سری می‌کشد			بار غمش را دلم بی‌جگری می‌کشد
	آن بر و آن دوش را هم به کنار آورم			گر چه به ناز از برم دوش و بری می‌کشد
	گر چه دلیلیم نیست در شب تاریک هجر			می‌روم این راه، کو هم به دری می‌کشد
	سینه سپر کرده خلق تیر غمش را و او			دم بدم آن تیر هم بر سپری می‌کشد
	گرچه نداریم هیچ دل به سر کوی او			از لب و از چشم مات خشک و تری می‌کشد
	تن چو خیالی شدست، زانکه به روزی چنین			دل به خیال رخش دردسری می‌کشد
	بر دلم اندیشهاست ساکن و سنگین چو کوه			کو به میانی چو موی چون کمری می‌کشد
	از خبر وصل او تا دل ما خوش کند			باد ز هر گوشه‌ای هم خبری می‌کشد
	جز غمش، ای اوحدی، بر دل و برجان منه			محنت گیتی بهل، تا دگری می‌کشد