اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گو: هر که در جهان به تماشا رویدو گشت

by اوحدی مراغه‌ای

	گو: هر که در جهان به تماشا رویدو گشت			ما را بس این قدر که: به ما دوست بر گذشت
	تا او ز نقش چهره‌ی خود پرده بر گرفت			ما نقش دیگران ز ورق کرده‌ایم گشت
	وقتی ز خلق راز دل خود نهفتمی			اکنون نمی‌توان، که ز بام او فتاد تشت
	انصاف داد عقل که: در بوستان حسن			دست زمانه بهتر ازین شاخ گل نکشت
	با دوست هر کجا که نشینی تفرجست			خواهی میان گلشن و خواهی کنار دشت
	روزی شنیدمی به تکلف حدیث خلق			عشق آمد، آن حدیث به یک باره در نوشت
	آسان بود به سوی کسان رفتن، اوحدی			اندیشه کن که: گم نشوی وقت بازگشت