اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم

by اوحدی مراغه‌ای

	گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم			که گر چه خاک زمینم کنی، هوا دارم
	اگر جهان همه دشمن شوند باکی نیست			مرا ز غیر چه اندیشه؟ چون ترا دارم
	مرا که روز و شب اندیشه‌ی تو باید کرد			نظر به مصلحت کار خود کجا دارم؟
	به وصل روی تو ایمن کجا توانم بود؟			که دشمنی چو فراق تو در قفا دارم
	دلم شکستی و مهرت وفا نکرد، که من			به خردهای چنان با تو ماجرا دارم
	ز آشنا دل مردم درست گردد و من			شکسته دل شدن از یار آشنا دارم
	قبول کن ز من، ای اوحدی و قصه‌ی عقل			به من مگوی، که من درد بی‌دوا دارم