اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گل ز روی او شرمسار شد
| گل ز روی او شرمسار شد | دل چو موی او بی‌قرار شد | |||||
| ماه بر زمینش نهاده رخ | چون بر اسب خوبی سوار شد | |||||
| وانکه دید روی نگار من | ز اشک دیده رویش نگار شد | |||||
| سر به خاک پایش در افکنم | چون که دست عقلم ز کار شد | |||||
| می که نوشیدم، آتشی بر زد | غم که پوشیدم، آشکار شد | |||||
| همرهان من، گو: سفر کنید | کاوحدی به دامی شکار شد | |||||