اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گفتم: از عشق توسرگشته چو گویم، تو چه گویی؟

by اوحدی مراغه‌ای

	گفتم: از عشق توسرگشته چو گویم، تو چه گویی؟			گفت: چوگان که زد آخر؟ که تو سر گشته چو گویی
	گفتم: آرام دلم نیست ز عشق تو، چه درمان؟			گفت: درمان تو آنست که: آرام نجویی
	گفتم: آشفته‌ی آن چشم خوشم، مرحمتی کن			گفت: رحمت هم ازو جوی، که آشفته‌ی اویی
	گفتم: از هجر لبت روی به خونابه بشستم			گفت: اگر بشنوی از وصل لبم دست بشویی
	گفتم: این تازه تنم کهنه شد از بار ملامت			گفت: روزی دو ملامت بکش، ار عاشق اویی
	گفتمش: روی من از فرقت روی تو چو زر شد			گفت، اگر نیستی احول، چه بری نام دو رویی؟
	گفتمش: خسته دلم یاوه شد اندر سر زلفت			گفت: شرطیست که با من سخن یاوه نگویی
	گفتم: آن عهد تو می‌بینم و بسیار نپاید			گفت: اندر پیم آن به که تو بسیار نپویی
	گفتم: آن سیب زنخدان تو خواهم که ببویم			گفت ترسم بگزی سیب زنخدان چو به بویی
	گفتمش: مویه کنانم شب تاریک ز هجرت			گفت: می‌بینمت، انصاف، که باریک چو مویی
	گفتم: ای سنگدل، از ناله‌ی زارم حذری کن			گفت: از سنگ دل من تو حذر کن که سبویی
	گفتم: از هندوی زلف تو چه بدها که ندیدم!			گفت : نیکوست رخ من، تو نگه کن به نکویی
	گفتمش: اوحدی سوخته یکتاست به مهرت			گفت: یکتا نشود تا نکند ترک دو تویی