اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم

by اوحدی مراغه‌ای

	گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم			ور کار ببند آمد، من جستم و من جستم
	من حاکم این شهرم، هم نوشم و هم زهرم			گر خصم بود پنجه، من شستم و من شستم
	ای هر سخنت کامی، در ده ز لبت جامی			کان توبه که دیدی تو، بشکستم و بشکستم
	هر چند به حالم من، از دست که نالم من؟			زیرا که دل خود را، من خستم و من خستم
	ای مطرب درویشان، کم کن سخن خویشان			گو نیست شوند ایشان، من هستم و من هستم
	هر کس به گمان خود، گوید سخنان خود			من یافتم آن خود، وارستم و وارستم
	ای اوحدی، ار باری، دادی خبر یاری			در یار که می‌گفتم، پیوستم و پیوستم