اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گر صبر و زر بودی مرا، کارم چو زر می‌شد ز تو

by اوحدی مراغه‌ای

	گر صبر و زر بودی مرا، کارم چو زر می‌شد ز تو			بی صبرم، ارنه کار من نوعی دگر می‌شد ز تو
	زان روی همچون مشتری گر پرده برمی‌داشتی			روی زمین پر زهره و شمس و قمر می‌شد ز تو
	پس بی‌نشان افتاده‌ای، ورنه پس از چندین طلب			روزی من دل‌خسته را آخر خبر می‌شد ز تو
	بر یاد داری: کز غمت شبها به تنهایی مرا			هم سینه پر می‌شد ز غم، هم دیده تر می‌شد ز تو؟
	زان جام لعلت گه گهی می‌ریز آبی بر جگر			دل خسته‌ای، کش سالها خون در جگر می‌شد ز تو
	گر روز می‌کردم شبی با رویت اندر خلوتی			شب روز می‌گشت از رخت، شامم سحر می‌شد ز تو
	ور بی‌رقیبان ساعتی نزدیک ما می‌آمدی			ایوان ما پر شاهد و شمع و شکر می‌شد ز تو
	لیلی اگر واقف شدی از ما چو مجنون، هر نفس			آشفته‌تر می‌شد ز من، دیوانه تر می‌شد ز تو
	گر چرخ گردان داشتی در دل ز مهرت ذره‌ای			کارش چو کار اوحدی زیر و زبر می‌شد ز تو