اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گر بنگری در آینه روزی صفای خویش

by اوحدی مراغه‌ای

	گر بنگری در آینه روزی صفای خویش			ای بس که بی‌خبر بدوی در قفای خویش
	ما را زبان ز وصف و ثنای تو کند شد			دم در کشیم، تا تو بگویی ثنای خویش
	منگر در آب و آینه زنهار! بعد ازین			تا نازنین دلت نشود مبتلای خویش
	معذور دار، اگر قمرت گفته‌ام، که من			مستم، حدیث مست نباشد بجای خویش
	ما را تویی ز هر دو جهان خویش و آشنا			بیگانگی چنین مکن، ای آشنای خویش
	یک روز پیرهن ز فراقت قبا کنم			وانگه به قاصدان تو بخشم قبای خویش
	چون گشت اوحدی ز دل و جان گدای تو			ای محتشم، نگاه کن اندر گدای خویش