اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد

by اوحدی مراغه‌ای

	کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد			چگونه راز دل خود ز چشم خلق بپوشد؟
	دلی که این همه آتش درو زنند بنالد			تنی که این همه گرمی درو کنند بخوشد
	حدیث ماه رخش آن چنان که هست نگویم			مرا مجال نماند، ز مشتری، که بجوشد
	به کوشش از متصور شود وصال رخ تو			به دوستی، که پشیمان شود کسی که نکوشد
	ستمگرا، ز غمت گر دلم خروش برآرد			عجب مدار، که سنگ از چنین غمی بخروشد
	ترا به دل ز که جویم؟ گرت به ترک بگویم			بدان درم چه ستاند؟ کسی که جان بفروشد
	مرا نصیحت بسیار می‌کنند، ولیکن			چه سود پند رفیقان؟ چو اوحدی ننیوشد