اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/چو چشمش راه دل می‌زد من بیدل کجا بودم؟

by اوحدی مراغه‌ای

	چو چشمش راه دل می‌زد من بیدل کجا بودم؟			ز خود بیزار چون گشتم؟ برو ایمن چرا بودم؟
	رفیقان گر زمن پرسند حال او که: چون گم شد؟			بغیر از من کرا گیرند؟ چون من در سرا بودم
	معاذالله! کجا خواهم که: گم گردد دلم؟ لیکن			سخن بر من همین باشد که: با دزد آشنا بودم
	دلم خود رفت و این ساعت دو چشم شوخ این خوبان			بجای دل مرا سوزد که: در دل من بجا بودم
	به دست دیده بود آن دل، کنون گم گشت و چندین شد			که من با دیده در دعوی و با تن در قضا بودم
	دل خود چون گذارد کس به دست چشم سرگردان؟			گر ازمن راست می‌پرسی، به صد چندین سزا بودم
	به بالایی چنان دادن دل آشفته را هر دم			ز گمراهیست ورنه من چه مرد این بلا بودم؟
	بریزد خون من هر لحظه، پس گوید: وفا بود این			گر این‌ها را وفا خوانند، پس من بی‌وفا بودم
	مرنجانید، هشیاران، من مست پریشان را			که من پیش از پریشانی هم از جمع شما بودم
	هوای عشق و آب چشم کی سازد غریبان را؟			ز من پرس این، که من عمری درین آب و هوا بودم
	به ناچارست ازو دوری مرا این شیوه مستوری			نه خود را دور کردم یا تو گویی: پارسا بودم
	نه امروزینه بود این مهر و امسالینه این سودا			که کار من به رسوایی بدین سان بود تا بودم
	بسر برد اوحدی مردانه راه خویش و من مانده			که رد شهر زبون گیران به دامی مبتلا بودم