اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/چنین که بسته شدم باز من به زلف چو بندش

by اوحدی مراغه‌ای

	چنین که بسته شدم باز من به زلف چو بندش			خلاص من متصور کجا شود ز کمندش؟
	به رنگ چهره‌ی او گر نگه کند گل سوری			ز شرم سرخ برآید، ز خوی گلاب برندش
	چه آب در دهن آید نبات را ز لب او؟			اگر به کام رسد ذوق آن لبان چو قندش
	ز بهر چشم بدانش به نیک خواه بگویم			که: بامداد بخوری بکن ز عود و سپندش
	ستمگرا، دل هر کس که مبتلای تو گردد			به عقل باز نیارد دگر نصیحت و پندش
	فگنده‌ام دل خود را چو خاک بر سر راهت			که بگذری و مشرف کنی به نعل سمندش
	ز دور می‌نگر، ای اوحدی، که دیرتر افتد			به دست کوته ماه میوه‌ی درخت بلندش