اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم

by اوحدی مراغه‌ای

	وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم			دشمنم باد بدین شیوه که امروز منم
	شد چو مویی تنم از غصه‌ی نادیدن تو			رحمتی کن، که ز هجر تو چو موییست تنم
	اثری نیست درین پیرهن از هستی من			وین تو باور نکنی، تا نکنی پیرهنم
	دهنت دیدم و تنگ شکرم یاد آمد			سخنی گفتی و از یاد برفت آن سخنم
	از دهان تو چو خواهم که حدیثی گویم			یاوه گردد سخن از نازکی اندر دهنم
	گر بمیرم من و آیی به نمازم بیرون			تا لب گور به ده جای بسوزد کفنم
	آتش عشق تو از سینه‌ی من ننشیند			مگر آن روز که در خاک نشانی بدنم
	خلق گویند: برو توبه کن از شیوه‌ی عشق			می‌کنم توبه ولی بار دگر می‌شکنم
	گر زند بر جگرم چشم تو هر دم تیری			اوحدی نیستم، ار پیش رخت دم بزنم