اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/نیست عیب ار دوست می‌دارم منش
| نیست عیب ار دوست می‌دارم منش | با چنان رویی که دارد دشمنش؟ | |||||
| دشمن از دستم گریبان گو: بدر | من نخواهم داشت دست از دامنش | |||||
| از دری کندر شود ماهی چنین | مهر گو: هرگز متاب از روزنش | |||||
| کس نمیخواهم که گردد گرد او | تا گذار باد بر پیراهنش | |||||
| آه من گر خود بسوزد سنگ را | باد باشد با دل چون آهنش | |||||
| عشق را با عقل اگر جمع آورند | سالها با هم نکوبد هاونش | |||||
| آنکه جز گردنکشی با من نکرد | گر بمیرم خون من در گردنش | |||||
| گر نسوزد بر منش دل عیب نیست | مرده‌ی ما خود نیرزد شیونش | |||||
| اوحدی، با یار گندم گون اگر | میل داری، خوشه چین از خرمنش | |||||