اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟

by اوحدی مراغه‌ای

	نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟			دلم آرام چون گیرد؟ که جان از وی جدا باشد
	کسی حال دل مجروح من داندکه: همچون من			به سودایی گرفتار و به دردی مبتلا باشد
	من اندر مذهب عشقش بزرگین طاعت آن دانم			که سر بر آستان او و دستم بر دعا باشد
	چو روی او نمی‌بینم نباشد دیده را سودی			وگر خود خاک کوی او سراسر توتیا باشد
	به گرد دانه‌ی خالش کسی گردد که روز و شب			در آب دیده سرگردان بسان آسیا باشد
	نگارا، از وصال خویش ما را شادمان گردان			اگر چه منصب وصل تو بیش از حدما باشد
	مراد اوحدی یکشب ز وصل خود روا گردان			وزان پس گر دل او را برنجانی روا باشد