اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/نبودم مرد این میدان و آورد او به میدانم

by اوحدی مراغه‌ای

	نبودم مرد این میدان و آورد او به میدانم			چو گویم کرد سرگردان و می‌بازد به چوگانم
	بنازم در بغل گیرد، چو جان خویشتن، لیگن			بیندازد دگر بار و کند در خاک غلتانم
	چو مستان بر در و دیوار می‌افتم ز دست او			که خویش کرد سرگردان و رویش کرد حیرانم
	ز دستش زان نمینالم که بر میگرید از خاکم			به پایش زان در افتادم که می‌آرد به پایانم
	جهانی در تماشای من و او رفته و آن بت			همی تازد بهر سوی و همی بازد بهرسانم
	ازو پی گم کنم هر دم، ولی زودم رسد در پی			که رای او طلب‌گارست و روی او نگهبانم
	وجودم آن نمی‌ارزد که: آن بت بر سرم لرزد			دلم زان عشق می‌ورزد که: دلدارست جانانم
	تند من زو روان گردید و قالب جان و پیکر دل			به یک بازیچه زین بهتر چه خواهم شد؟نمیدانم
	درین رفتن به همراهی مرا او دست میگیرد			و گر نه پای ره رفتن ندارم هیچ و نتوانم
	بیفتم، لیک دیگر پی برافرازد به افسونم			براند لیک دیگر بار و باز آرد به دستانم
	ز هر کس می‌کشم صد طعنه وز عشقش نمی‌گردم			ز دستش میخورم صد زخم و از پایش نمی‌مانم
	کشیدم پای در دامن، مگر مجموع دانم شد			کنون خود را همی بینم که: مجموعی پریشانم
	شدم با این سبک روحی به غایت سخت جان، ورنه			که دارد طاقت زخمی که من در معرض آنم؟
	زمانی نیست بی‌دولت چو کار من به دور او			از آن چون صورت دولت چنین افتان و خیزانم
	به جانم گر چه هر ساعت زند چون اوحدی زخمی			هم از من بر منست این زخم، از آن منقاد فرمانم