اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر

by اوحدی مراغه‌ای

	من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر			کین زمان میخوردم و در حال می‌خواهم دگر
	محنت من جمله از عشقست و رنج از آگهی			باده‌ای در ده، که عقلم هست و آگاهم دگر
	رحم بر گمراه و سرگردان نگفتی: واجبست؟			رحمتی بر من، که سرگردان و گمراهم دگر
	مدتی در بسته بودم دیده از دیدار خواب			صورت او در خیال آمد ز ناگاهم دگر
	روی گندم‌گون او با من نمی‌دانم چه کرد؟			این همی دانم که: همچون کاه می‌کاهم دگر
	با زنخدانش مرا میلیست، می‌دانم که: زود			خواهد افگندن به بازی اندر آن چاهم دگر
	هم ببخشیدی دلش بر ناله‌ی شبهای من			گر به گوش او رسیدی ناله و آهم دگر
	من که بر عشقم بریدستند ناف از کودکی			چون توان از عشق ببریدن با کراهم دگر؟
	اوحدی امسال اگر آهنگ رفتن می‌کند			گو: سفر می‌کن، که من حیران آن ماهم دگر