اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/من مستم و ز مستی در یار می‌گریزم

by اوحدی مراغه‌ای

	من مستم و ز مستی در یار می‌گریزم			زنار بسته محکم، زین نار میگریزم
	هر چند باده‌ی او مرد افگنست و قاتل			من جای خویش دیدم، هشیار میگریزم
	بر خار می‌نشینم، گل را ز دور بینم			تا دشمنم نگوید: کز خار می‌گریزم
	چون ماهی به شستم، در دامم و به دستم			با آنکه از کف او بسیار می‌گریزم
	با یار بود میلم وقتی به غار بودن			اکنون که یار برگشت از غار می‌گریزم
	بار و خری که با من دیدی بسان عیسی			زان خر بیوفتادم، زان بار می‌گریزم
	ماهی که دور بودی وز ما نفور بودی			چون یار اوحدی شد ز اغیار می‌گریزم