اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/من درین شهر پای بند توام

by اوحدی مراغه‌ای

	من درین شهر پای بند توام			عاشق قامت بلند توام
	مرده‌ی آن دهان چون پسته			کشته‌ی آن لب چو قند توام
	می‌دوانی و می‌کشی زارم			چون بدیدی که در کمند توام
	ای هلاک دلم پسندیده			دولتی باشد از پسند توام
	گذری می‌کن، ار طبیب منی			آتشی می‌نه، ار سپند توام
	گو: رفیقان سفر کنند که من			نتوانم، که پای بند توام
	ز اوحدی باز پرس حال، که من			تا چه غایت نیازمند توام؟